Prolog

       

"Każdy jest prze­kona­ny, że je­go śmierć będzie końcem świata. Nie wie­rzy, że będzie to ko­niec tyl­ko i wyłącznie je­go świata." 

                                                                                 - Janusz Leon Wiśniewski 


           Coś mnie hipnotyzowało. Stawiałam krok za krokiem zagłębiając się coraz bardziej w las. Coś mi podszeptywało, żebym zawróciła, ale nie było odwrotu. Nie wiedziałam gdzie jestem, wiedziałam za to, że nie będzie łatwo znaleźć drogę powrotną. Jednak nie to było najgorsze. Nie chciałam zawracać. Potrzebowałam dotrzeć tam gdzie szłam.

            W ustach mi zaschło, a serce próbowało się wyrwać na zewnątrz. Nie wiedziałam czy bardziej się boję, czy pragnę odkryć co czeka na mnie u celu. Ekscytacja mieszała się ze strachem. 

            Usłyszałam szelest i skierowałam się w tamtą stronę. Zdawało się, że śnie. We mglę dostrzegłam sylwetkę mężczyzny. W jego mrocznej postaci jedynym jasnym punktem była para niesamowitych hipnotyzujących oczu. To one mnie wołały.

            Oblizałam spierzchnięte wargi. Miałam wrażenie, że czas się dla nas zatrzymał. On patrzył na mnie, a ja na niego. Tak bardzo pragnęłam się zbliżyć lecz nie miałam śmiałości. Sekundy zamieniały się w minuty, nie wiem jak długo się w niego wpatrywałam. Był jedną wielką sprzecznością - na wyciągnięcie ręki, ale jednak nieosiągalny. 

            Uśmiechnął się do mnie krzywo w taki czarujący sposób i coś powiedział. Nie dosłyszałam jednak co.

           Przez mgłę przebiły się dwa jasne światła zbliżające się do mnie z niebezpieczną prędkością. Krzyk uwiązł mi w gardle. Oto śmierć przyszła po mnie w najpiękniejszej możliwej postaci.