Rozdział 1

"Jest taka miłość, która nie umiera choć zakochani, od siebie odejdą."

                                                                                             - Jan Twardowski



            Otworzyłam oczy. Światło słoneczne wpadało przez szparę w  zasłonach rozświetlając mój jasny pokój. Budzik wył głośno przedzierając się do mojej świadomości. Jęknęłam zakrywając głowę poduszką, machając na oślep ręką by go w końcu wyłączyć. Kiedy w moim pokoju nastała cisza przez chwilę poczułam ulgę. Szybko jednak została ona zastąpiona niepokojem. Towarzyszyło mi przeczucie, że coś mi się śniło, lecz nie mogłam przypomnieć sobie co to było. Bardzo nie lubię takiego stanu rzeczy. Dlatego zaczęłam przeszukiwać swoją pamięć w nadziei, że pojawi się w niej choć jeden element owego snu. Miałam jednak w głowię pustkę.
            Odrzuciłam od siebie poduszkę i podniosłam się na łóżku. Byłam zła ponieważ sen pozostawił po sobie napięcie, którego nie mogłam znieść. Targały mną różne emocję kompletnie dla mnie nie zrozumiałe. Potrząsnęłam głową chcąc wyrzucić kłębiące się pytania. Przecież to tylko sen.
            Wtedy moją uwagę przykuła nienaturalna cisza jaka panowała w domu. I choć od wielu miesięcy była ona prze ze mnie wyczekiwana teraz miałam wrażenie, że nie wróży ona niczego dobrego. Nie docierały do mnie żadne dźwięki. Ani krzątania pozostałych domowników, ani też awantury rodziców. Kompletnie nic. Zerwałam się z łóżka szybko zapominając o śnie. Wyszłam na korytarz licząc na to, że dostanę jakiś sygnał, który mnie uspokoi. Nic takiego jednak nie miało miejsca.
            Zeszłam po wielkich schodach, które prowadziły prosto do kuchni. Było to królestwo mamy, dlatego przed laty podczas wielkiego remontu kiedy ja i moja siostra byłyśmy już na tyle "duże" by zmienić nasze pokoje pełne kucyków pony i lalek barbie na nieco bardziej adekwatne do naszego wieku, udało jej się przekonać tatę do odnowienia reszty domu. Dlatego został przeze mnie zapamiętany jako wielki remont. Pamiętam, że wtedy na długi czas wyjechałam do babci w Dover by przeczekać "sajgon" jak to miał w nawyku nazywać tata. Teraz jak na to patrzę chyba długo żałował, że dał namówić się mamie. Było nieskończenie wiele sprzeczek o takie rzeczy jak kolor ścian, czy wybór kafelek i mnóstwo bałaganu. Tata lubił mieć wszytko uporządkowane i raczej nie przepadał za zmianami więc ciężko było mu się w tym wszystkim odnaleźć. Dlatego bardzo mu ulżyło gdy babcia Elizabeth zaproponowała, że zajmie się mną i Evą.
            W kuchni dominował kolor beżowy. Pod ścianą stały mahoniowe meble i lodówka, a w samym środku wyspa kuchenna, o której mama zawsze marzyła. Jednakże pomieszczenie to było proste i choć mama uwielbia dekorację i drobiazgi tu sobie je darowała.
            Przy wyspie kuchennej Eva jadła owsiankę. Miała na sobie piżamę co świadczyło o tym, że nie zaczęła się jeszcze przygotowywać. Jak zwykle poczułam ukłucie zazdrości na widok jej rudych, lśniących włosów opadających kaskadą na blat. Jej mina zdradzała jednak niezadowolenia. Za nią mama udawała, że coś robi. Stała zapatrzona w okno prowadzące na ogródek i co jakiś czas przecierała szmatką nieskazitelnie czysty zlew:
- Cześć. - zaczęłam niepewnie.
            Mama spojrzała na mnie jakby zobaczyła mnie pierwszy raz w życiu. Oczy miała napuchnięte i zaczerwienione. Najwyraźniej przepłakała wiele godzin. Znowu poczułam niepokój. Za nim jednak zdążyłam zapytać o cokolwiek ubiegła mnie Eva:
- Tata się wyprowadził. - rzuciła marszcząc przy tym swój drobny nosek.
            Potrzebowałam chwili nim zrozumiałam co tak właściwie powiedziała właśnie siostra. Bezwiednie wyszłam na hol wyłożony ciemnymi panelami licząc na to, że tata wejdzie do domu ze świeżymi bułkami jak kiedyś i zacznie się śmiać z numeru jaki próbuje mi wykręcić Eva. Nie stało się to jednak, a ja zauważyłam, że na wieszaku nie ma płaszcza taty choć było jeszcze zbyt wcześnie na jego wyjście do pracy. Za moimi plecami rozbrzmiał głos mamy:
- Kochanie nie zaprzątaj sobie tym głowy teraz. - czułam, że sili się na spokój - Porozmawiamy o tym po szkole.
- To prawda?
            Odwróciłam się by na nią spojrzeć. Mama jednak zrobiła jedynie zbolałą minę i nic mi nie odpowiedziała. Eva prychnęła za jej plecami i podniosła się na krześle:
- Idę się przygotować do wyjścia.
            Siostra nie miała zwyczaju zachowywać się w ten sposób. Cechował ją niezwykły optymizm i niewiele rzeczy potrafiło zetrzeć jej uśmiech z twarzy. To dlatego była tak lubiana. Zawsze otaczało ją stadko koleżanek, a od chłopców nie mogła się wręcz opędzić. Należała do osób promiennych, dziarskim krokiem idących przez życie. Lubiła mówić: "Po co zamartwiać się tym co było skoro tak wiele jeszcze przed nami. Trzeba cieszyć się życiem." Teraz jednak pogardą wyraźnie próbowała zatuszować swój smutek. Rozumiałam ją. Nie potrafiłam pojąć jak to się stało, że rodzice niegdyś tak bardzo ze sobą związani przestali się nawzajem rozumieć.
            Patrząc jak Eva wspina się po schodach próbowałam sobie przypomnieć jak właściwie do tego doszło. Nie byłam jednak w stanie określić kiedy się w ogóle zaczęło. Z początku chyba nawet nie zauważyłam, że coś się zmieniło. Rodzice najpierw przestali ze sobą rozmawiać, choć kiedyś potrafili mówić sobie wszytko. Później już tylko pamiętam długie i wyczerpujące awantury niemalże o każde niedociągnięcie. Nie wiem jednak aż do dziś czym było to spowodowane. Gdyby na horyzoncie taty pojawiła się jakaś kobieta, albo na odwrót to przynajmniej miała bym jasność. W tym jednak przypadku chodziło o coś innego. Coś czego gołym okiem nie był by nikt w stanie dostrzec. I to chyba było najbardziej przygnębiające. Skoro taka miłość jak ta która łączyła moich rodziców rozsypała się, jak mogę wierzyć, że w ogóle istnieje coś takiego jak nieskończoność tego uczucia?
            Tata zawsze nazywał mnie niepoprawną romantyczką wierzącą w miłość od pierwszego wejrzenia i przeznaczenie. Miał poniekąd rację. Kiedy tylko skończyłam dziesięć lat mimo niezadowolenia rodziców zaczęłam pochłaniać romanse jeden za drugim. Późnymi wieczorami kiedy wszyscy już spali lubiłam patrzeć przez okno i myśleć sobie, że gdzieś tam na świecie jest mężczyzna stworzony właśnie dla mnie. Jestem typem zamkniętej w sobie marzycielki, ale dobrze mi z tym. Dlatego w tej właśnie chwili czułam okropny żal. Rodzice byli dla mnie wzorem. Wiedziałam już jako mała dziewczynka, że chcę dokładnie takiego małżeństwa jak oni. Troszczyli się o siebie, trwali przy sobie i przeszli ze sobą nie jeden problem. Mimo to potrafili cieszyć się życiem i unikać rutyny, którą wręcz przesiąknęło miasto, w którym mieszkaliśmy. Zawsze robili coś zaskakującego co innym nie mieściło się w głowie. Razem wciąż wyglądali jak zakochani w sobie małolaci mimo, że ich miłość przyjęła już dawno inny etap. Tym bardziej nie potrafiłam tego zrozumieć. Dlaczego to co zdawało się być tak trwałe jak nic na tym świecie zniknęło zostawiając po sobie głuchą ciszę i smutek? Zabolała mnie obawa, że wielka miłość ma miejsce jedynie na stronach powieści, które tak uwielbiam czytać.
           Z zamyślenia wyrwał mnie głos mamy:
- Spóźnisz się do szkoły. - dotknęła mojego ramienia chcąc dodać mi otuchy.
           Przyjrzałam się jej. Dostrzegłam, że związała swoje kasztanowe włosy, które po niej odziedziczyłam w niedbały kok. Jej niebieskie oczy zdawały się być pozbawione energii jaką zazwyczaj miała w sobie ta kobieta. Zasmuciła mnie myśl, że tata odchodząc nie zabrał ze sobą jedynie swoich ubrań. Uścisnęłam mamę i szepnęłam:
- Wszytko się ułoży.
            Na prawdę chciałam w to wierzyć.



            Uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lustrze. Niestety nie byłam w stanie oszukać nawet siebie. Przygnębienie spowodowane odejściem taty odbijało się na mojej twarzy. Prawda była bowiem bardzo prosta. Miałam ochotę zostać dziś w domu i wesprzeć jakoś mamę. Czułam ukłucie smutku za każdym razem kiedy pomyślałam o tym jak bardzo krucha i delikatna zdawała się być kiedy spotkałam ją w kuchni. Dziwiłam się mimowolnie. Moja mama jest silną kobietą. Zawsze kiedy działo się coś złego to ona zachowywała zimną krew podczas gdy mój tata gubił się i zaczynał wręcz panikować. W tym momencie przychodzi mi do głowy wydarzenie z przed kilku lat. Eva i ja pojechałyśmy razem na wycieczkę rowerową. Zdarzył się wypadek. Kiedy przywiozłam zapłakaną siostrę na ramie swojego roweru do domu, rozpętało się piekło. Tata wybiegł z domu i na widok spuchniętej nogi zaczął chodzić w kółko nie wiedząc co ma robić. Mama za to spokojnie pojawiła się na ganku, chłodno oceniła sytuację, wzięła kilka wdechów i ruszyła na pomoc. Podeszła do zapłakanej Evy, pogłaskała ją po twarzy i zapytała łagodnie:
- Co się stało, kochanie?
            Eva tak bardzo płakała, że jedyne co potrafiła wymamrotać to żałosne "aua". Mam obejrzała jej nogę i zakomenderowała zdecydowanie, aczkolwiek spokojnie:
- Charlesie, proszę byś przyniósł mi klucze. Zabieram Evę do szpitala.
            Tata spojrzał na nią z wdzięcznością i ruszył szybkim krokiem w stronę domu mamrocząc pod nosem:
- Klucze, klucze. Tak... to bardzo dobry pomysł.
            Mama zerknęła na mnie i powiedziała:
- Stephanie pomóż mi podnieść ją z ziemi.
           Zrobiłam jak kazała, bacznie się jej przyglądając. Byłam pod wrażeniem i myślałam sobie wtedy, że jak dorosnę to chcę być dokładnie taka jak ona. Mama jak by czytała mi w myślach spojrzała na mnie i powiedziała uśmiechając się delikatnie:
- I zaopiekuj się tatą gdy nas nie będzie.
            Zupełnie dziś nie przypominała tamtej kobiety. Westchnęłam. Odmówiłam w myśli modlitwę prosząc o to by jakoś przetrwać dzisiejszy dzień i wyszłam z łazienki. Zaczęłam zbierać książki do torby, gdy do moich drzwi ktoś załomotał. Usłyszałam stłumiony głos Evy:
- Co tak długo? Melanie już na nas czeka!
- Idę. - odparłam poirytowana.
            Przewiesiłam torbę przez ramię i otworzyłam zamaszyście drzwi, stając twarzą w twarz z siostrą. Eva podniosła brwi na mój widok:
- Ktoś tu się ze szczotką pokłócił. - zadrwiła.
            Zlekceważyłam jej uwagę. Ale nie trudno było nie zauważyć, że moje długie włosy dziś szczególnie nie chciały współpracować. Byłam zmuszona upiąć je w koński ogon, choć i to niewiele dało.
            Na podjeździe był już zaparkowany zielony garbus Melanie. Sama właścicielka stała oparta o jego maskę, wyraźnie zniecierpliwiona:
- No nareszcie. - zawołała na nasz widok - Jeszcze chwila i odjechała bym bez was.
            Melanie Black jest długonogą, blondynką z niebieskimi oczami. Czyli dokładniej - marzeniem nie jednego faceta w naszej szkole. Zawsze byłam w jej cieniu, ale nie przeszkadzało mi to.  Nasze mamy były niegdyś najlepszymi przyjaciółkami. Los dał im w prezencie córki, które urodziły się niemal w tym samym czasie. Jestem starsza od Melanie jedynie miesiąc. Nietrudno więc domyśleć się, że spędzałyśmy ze sobą wiele czasu zaczynając od spacerków w wózkach i zabieraniu sobie grabek w piaskownicy, a kończąc na wspólnych wypadach na koncerty znanych boysbandów. Tak, przebrnęłyśmy jakoś przez piszczenie na widok przystojnych wokalistów, a nawet fazę na Harrego Pottera. Byłam przy niej gdy jej tata zachorował na raka i po wielu ciężkich miesiącach zmarł, a ona przy mnie gdy między moimi rodzicami zaczęło się wszytko sypać. Jesteśmy sobie bliskie niemalże jak siostry, więc śmiało mogę powiedzieć, że to moja najlepsza przyjaciółka. Z nikim nie czuję się tak dobrze jak z nią. I mimo, że nasze mamy nie utrzymują już tak zażyłych relacji jak dawniej my spędzamy ze sobą równie dużo czasu co kiedyś.
            Wystarczyło jedno moje spojrzenie by przyjaciółka domyśliła się w jakim nastroju jestem. Zmarszczyła brwi i zapytała z troską:
- Coś się stało?
- Tak. - mruknęłam - Stało się to co było chyba nieuniknione.
- To znaczy?  - zapytała, choć w jej oczach pojawiło się zrozumienie.
            Już wiedziała. Mimo to moja sistra odparła:
- Nasz wspaniały tata spakował wczoraj swoje rzeczy i się wyprowadził.
            Widziałam, że jest jej ciężko. Eva zawsze była taką córeczką tatusia. Jemu zwierzała się ze swoich problemów, go prosiła o radę. Nie mogę sobie nawet wyobrazić jak wielki musiała teraz czuć żal. Wpatrzyłam się w jej brązowe oczy do złudzenia przypominające oczy taty. Zupełnie takie jak moje :
- Nie złość się na niego. - powiedziałam odruchowo głaskając jej rudą czuprynę - Na pewno nam to wszytko wkrótce wyjaśni.
- Nie obchodzi mnie to. - siostra wzruszyła ramionami i wsiadła do samochodu.
            Wymieniłyśmy z Melanie zatroskane spojrzenia, ale poszłyśmy w jej ślady. Popatrzyłam przez okno na nasz dom. Mama podczas wielkiego remontu zdecydowała, że będzie jaskrawo żółty z brązowym dachem i dopięła swego. Tata z początku upierał się by tego nie robić, bo jak mówił, nie chce się wyróżniać na tle białych budynków, z czerwonymi dachami, ale mam miała już swoje sposoby by go przekonać. Budynek przyciągał teraz mój wzrok wywołując mieszane uczucia. Mam tyle wspaniałych wspomnień związanych z tym domem. W tym momencie jednak potrafię myśleć tylko o tym, że ten pięknie pomalowany budynek wydaję się być pusty bez taty. Postronny obserwator uznał by pewnie, że mieszka w nim szczęśliwa rodzina. Bardzo żałowałam, że tak już nie jest, ale odrzuciłam od siebie te myśli.
            Promienie słońca ogrzewały moją twarz. Zamknęłam oczy rozkoszując się tym uczuciem. Miałam wrażenie, że matka natura igra sobie ze mnie. Niebo było czyste, a na dworze było ciepło mimo, że był to wrześniowy poranek i jesień już dawno zawitała do Forest Town, zmieniając ją w złotą krainę. Pogoda nie odzwierciedlała mojego nastroju, ale chyba było mi to na rękę. Przypominało o tym, że życie biegnie dale i nic się nie zmieniło. Świat jest wciąż taki sam, a odejście taty nie wywołuje chaosu. Wszytko idzie tym samym rytmem co dawniej, a to ja, Eva i mama musimy do niego powrócić. Nagle przyszedł mi do głowy pomysł, o który siebie bym nie podejrzewała:
- Może wybierzemy się do Londynu?
            Melanie rzuciła mi zaskoczone spojrzenie w lusterku. Eva też wydała się zdziwiona:
- Dobrze. Może to nie najlepszy pomysł. - mruknęłam.
- Ależ wręcz przeciwnie. - odparła Eva z błyskiem w oku - Nie miałam się w co ubrać na dzisiejszą imprezę. Zakupy więc nie zaszkodzą.
- Tak. To na prawdę dobry pomysł. - przyznała przyjaciółka - W sumie chyba żadna z nas ni ma dziś ważnych zajęć w szkole, prawda?
            Oszołomiona zrozumiałam dopiero po kilu chwilach co się dzieje. Melanie zawróciła i pojechała w przeciwną stronę. Mijałyśmy stojące blisko siebie domostwa. Forest Town to małe miasteczko, w którym każdy zna każdego. Plotki w tym miejscu rozchodzą się z prędkością światła. Już w wyobraźni widziałam zadowolone z siebie staruszki, które ostrzą zęby na tak apetyczny kąsek jakim jest rozstanie moich rodziców. Najbardziej irytujące jest to, że domy położone są właściwie jeden na drugim, a ciekawskich oczu nigdy nie brakuję. Trudno się dziwić, że słowo "prywatność" jest obce mieszkańcom, skoro sam los dał im sposobność do szpiegowania.
            Forest Town położone jest mniej więcej w połowie drogi  między Londynem a Dover. Jego nazwa wywodzi się od tego, że miasto właściwie otacza las, przez którego sam środek przechodzi droga. Mój dom jest jednym z tych co są bliżej położone gęstwiny drzew. Kiedy byłam mała dzieci straszyły mnie, że  w nocy budzą się tam stwory takie jak wampiry i wilkołaki, które przyjdą po mnie by mnie zjeść. Pamiętam jak z lękiem zaglądałam w okno mojej sypialni, które wychodzi akurat na ogród położony nieopodal lasu. Za każdym razem gdy mama gasiła światło wyobrażałam sobie, że tuż pod moim oknem siedzi wilkołak i czeka na dogodny moment by mnie pożreć.
            Niespodziewanie przed oczami zamajaczył mi fragment snu. Przypomniało mi się, że spacerowałam w nim właśnie po lesie. Przeszły mnie ciarki z niewiadomych powodów. Sen, który już dawno został zepchnięty na sam tył świadomości nagle znowu zaczął mi dokuczać. Chciałam sobie przypomnieć całość. Wytężyłam umysł, ale po za tym, że poczułam okropne znużenie nic innego się nie wydarzyło. Powieki zaczęły mi opadać, aż w końcu zapadłam w niespokojną drzemkę.
            Śniły mi się niebieskie oczy. Czułam okropny niepokój. Nie znałam jego źródła i nie miałam sposobności poznać ponieważ one nie znikały z pola widzenia. Miałam wrażenie, że przygniatają mnie ciężarem tego co chcą mi przekazać. Gdzieś do zakamarków mojej świadomości dotarł męski głos, który wołał moje imię. Mimo, że czułam strach nie mogłam pozbyć się wrażenia, że głos jest niesamowicie pociągający. Bardzo chciałam wiedzieć kim jest jego właściciel, ale coś mi mówiło, że nie powinnam czuć ciekawości. Powinnam się bać.



            Obudziłam się gwałtownie. Melanie i Eva patrzyły na mnie zaskoczone. Przyjaciółka pierwsza się odezwała:
- Coś ci się śniło? - zapytała zaciekawiona.
- Nie. - odparłam szybko poprawiając się na miejscu pasażera.
- A to dziwne. - dodała Eva mrużąc oczy - Cały czas mruczałaś coś o zgubie.
- W takim razie nie pamiętam. - wzruszyłam ramionami.
            Wyraźnie okazywałam, że nie chcę o tym rozmawiać. Jednakże sama nie do końca rozumiałam dlaczego tak jest. Czułam się dziwnie i nagle straciłam cała ochotę na zakupy. Spojrzałam przez okno i z trudem stłumiłam westchnięcie. Stałyśmy już na parkingu największego centrum handlowego w Londynie. Zdobyłam się na to by jakoś wywlec się z samochodu. Ulice były zatłoczone. Pełne obojętnych ludzi. Idąc w stronę głównego wejścia zaczęłam zastanawiać się nad tym co może siedzieć w ich głowach. Przyglądałam się każdemu mijającemu mnie mężczyźnie, kobiecie i dziecku. Na ich twarzach widziałam znużenie, ale czułam, że pod tą maską kryje się coś więcej niż to co widać na zewnątrz.
            Wejście do centrum przywołały wspomnienia czasów kiedy między moimi rodzicami było wszytko dobrze. Z racji tego, że do Londynu jedzie się z Forest Town około półtorej godziny ja, Eva i Melanie często spędzałyśmy tu czas. Przyjeżdżałyśmy tu do kina, na większe zakupy, czy nawet tylko po to by wyrwać się z przytłaczającego środowiska wścibskich sąsiadów. Już teraz brakowało mi tego wszystkiego co było, ale pocieszałam się myślą, że nie straciłam rodziców. Oni po prostu się rozstali. I choć ciężko jest mi sobie wyobrazić ich osobno jestem wstanie zaakceptować ich decyzję jeżeli koniec końców ma ich uszczęśliwić.
             Moje rozważana niespodziewanie coś przerwało. Poczułam ucisk w żołądku i okropny strach. Gdzieś w mojej świadomości pojawiła się postać mężczyzny z ciemnymi włosami i niebieskimi hipnotyzującymi oczami. Miałam nieodparte wrażenie, że śniłam dziś właśnie o nim. I mimo strachu poczułam tęsknotę.



*************************************************************************

A więc udało się. O to pierwszy rozdział w poprawianej wersji.

Starałam się ująć w nim wszystkie ważne wartości i sprawy. Każdy szczegół, który miał wam bardziej zobrazować uczucia głównej bohaterki i jej otoczenia. Mam szczerą nadzieję, że mi się to udało. Ze zniecierpliwieniem czekam na Wasze komentarze. Liczę na to, że będą pozytywne. 

Pozdrawiam Was serdecznie Kochani,

Spencer

PS. Wkrótce w zakładce bohaterowie pojawią się postacie rodziców.